ประเภทของการ์ตูนญี่ปุ่น

มังงะ (漫画,manga) เป็นคำภาษาญี่ปุ่นสำหรับใช้เรียกหนังสือการ์ตูน หรือการ์ตูนช่องที่ถูกวาดขึ้นโดยนักวาดการ์ตูนญี่ปุ่น 
ซึ่งปัจจุบันมีการใช้คำดังกล่าวอย่างแพร่หลาย แม้ว่าการ์ตูนนั้นจะไม่ได้มาจากผู้วาดชาวญี่ปุ่นก็ตาม

อะนิเมะ (アニメ,anime) เป็นคำภาษาญี่ปุ่นที่มาจากภาษาอังกฤษว่า แอนิเมชัน (animation) 
ซึ่งมาจากภาษาฝรั่งเศส อะนิเมะ (animé) และจากภาษาละติน อะนิมะ (anima) แปลว่าเคลื่อนไหว หรือภาพเคลื่อนไหว 
แต่ในปัจจุบันความหมายกลายเป็นคำเฉพาะของภาษาญี่ปุ่นแปลว่า ภาพยนตร์การ์ตูน

โดจิน (同人,dōjin) คือการ์ตูนที่ผู้อ่านวาดขึ้นมาเอง โดยมีเนื้อหาที่อ้างอิงมาจากเรื่องใดเรื่องหนึ่งเป็นหลักเพียงแต่ว่า การ์ตูนเหล่านั้นไม่ใช่เนื้อเรื่องจริง เป็นแค่เพียงผู้ที่ชื่นชอบเรื่องนั้น ๆ นำมาเขียนต่อในแบบของตนเท่านั้น

แนวที่สามารถพบได้แค่ใน อะนิเมะ และมังงะ ได้แก่ 

โชเน็น (少年,shōnen) : อะนิเมะและมังงะที่มีกลุ้มเป้าหมายเป็นเด็กผู้ชาย แต่โดยปกติแล้วจะครอบคลุมผู้ชายอายุไม่เกิน 18 ปีทั้งหมด คำว่าโชเน็นภายนอกประเทศญี่ปุ่น ถูกใช้เป็นคำเรียกการ์ตูนญี่ปุ่นที่มีเด็กวัยรุ่นชายเป็นกลุ่มเป้าหมายหลัก การ์ตูนญี่ปุ่นแนวโชเน็นส่วนใหญ่เป็นเรื่องของการต่อสู้ (ไม่ว่าจะเป็นการรบราฆ่าฟันหรือการต่อสู้ในสนามกีฬา) และมักมีการแทรกมุขตลกเพื่อไม่ให้เรื่องหนักเกินไป ตัวละครหลักโดยมากเป็นผู้ชาย และมิตรภาพระหว่างตัวละครชายมักเป็นจุดสำคัญของเรื่อง ตัวละครหญิงในเรื่องส่วนมากจะมีหน้าตาและรูปร่างสวยงามเกินความเป็นจริง สไตล์ในการวาดภาพของการ์ตูนแนวโชเน็นจะไม่หวานแหววและละเอียดอ่อนเหมือนกับการ์ตูนแนวโชโจ เช่น ดราก้อนบอล เซนต์เซย่า 

โชโจะ (少女,shōjo) : (ภาษาญี่ปุ่นหมายถึง "ผู้หญิงอายุน้อย") อะนิเมะและมังงะที่มีกลุ่มเป้าหมายเป็นเด็กผู้หญิง คำนี้ถูกใช้เรียกการ์ตูนญี่ปุ่นที่มีเด็กวัยรุ่นหญิงเป็นกลุ่มเป้าหมายหลัก การ์ตูนญี่ปุ่นแนวโชโจะมักเป็นเรื่องของความรัก และมักมีตัวละครเอกเป็นเด็กผู้หญิงที่จิตใจเข้มแข็ง อย่างไรก็ดีมีการ์ตูนแนวโชโจะบางเรื่องที่มีตัวละครเอกเป็นผู้ชายและมีฉากต่อสู้เพื่อให้ถูกรสนิยมผู้อ่านกลุ่มอื่น นอกจากนี้ หลายเรื่องใช้ความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย เป็นตัวชูรสและดึงดูดผู้อ่านหญิง รูปการ์ตูนญี่ปุ่นแนวโชโจะมักมีเส้นคม ดูเบา ตาของตัวละครมักเป็นประกายและใหญ่กว่าปกติ การ์ตูนแนวโชโจะนั้นมักจะถูกสับสนกับการ์ตูนแนวบิโชโจะ (เด็กผู้หญิงสวย) ซึ่งหมายถึงการ์ตูนญี่ปุ่นที่มีตัวละครหญิงที่มีหน้าตาและรูปร่างสวยงามเป็นจุดขาย โดยมีผู้ชายเป็นกลุ่มเป้าหมาย เช่น เซเลอร์มูน 

เซเน็น (青年,seinen) : อะนิเมะและมังงะที่มีกลุ่มเป้าหมายเป็นวัยรุ่นชายตอนปลายถึงผู้ชายอายุประมาณ 18+ ปี อย่างไรก็ดีกลุ่มเป้าหมายของการ์ตูนหลายเรื่องอาจจะมีอายุมากกว่านี้ โดยบางเรื่องมีกลุ่มเป้าหมายเป็นนักธุรกิจวัยกลางคน การ์ตูนแนวเซเน็นมีเนื้อหาและสไตล์ที่หลากหลาย บ้างเป็นการ์ตูนแนวทดลอง บ้างมีความน่ารักของตัวละครเป็นจุดขาย และบ้างก็เป็นหนังสือที่ค่อนข้างรุนแรง ด้วยเหตุนี้การ์ตูนแนวเซเน็น หลายเรื่องจึงถูกจัดอยู่ในกลุ่มโชโจ (shoujo) และโชเน็น (shounen) ด้วย แต่ถึงกระนั้นเซเน็นอีกคำคือ ระดับอายุของผู้ที่บรรลุนิติภาวะไปแล้ว คำนี้ถ้าเอาไปติดที่หนังสือใด หนังสือนั้นเป็นหนังสือปลุกใจเสือป่าอย่างแน่นอน

วิธีการง่ายๆ ที่จะบอกว่าการ์ตูนเรื่องใดเป็นการ์ตูนเซเน็นคือการดูว่าตัวอักษรคันจิเป็นตัวอะไร ถ้ามีกำกับส่วนมากจะเป็นการ์ตูนเซเน็น แต่ถ้าไม่มีแสดงว่าการ์ตูนเรื่องนั้นมีเป้าหมายเป็นกลุ่มอื่น การดูนิตยสารที่ตีพิมพ์ก็เป็นอีกวิธีหนึ่ง โดยนิตยสารการ์ตูนที่ขึ้นต้นชื่อด้วยคำว่า "ยัง" (young)ประมาณว่าเรท ต่ำกว่า16ห้ามดู มักจะเป็นนิตยสารการ์ตูนเซเน็น เช่น ยังจัมป์ ยังแอนิมอล เป็นต้น นิตยสารการ์ตูนเซเน็นอื่นๆ ที่มีชื่อเสียง ได้แก่ อุลตร้าจัมป์ อาฟเตอร์นูน และบิ๊กคอมิก เป็นต้น

โจะเซ (女性,josei) : อะนิเมะและมังงะที่มีกลุ่มเป้าหมายเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 18+ ปี การ์ตูนแนวโจะเซส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของผู้ใหญ่เพศหญิงในญี่ปุ่น แต่ก็มีบ้างเรื่องที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับนักเรียนมัธยม สไตล์การวาดภาพคล้ายกับการ์ตูนแนวโชโจะ แต่ตาไม่หวานและเป็นประกายเท่า และภาพโดยรวมดูเหมือนจริงมากขึ้น การ์ตูนโจะเซจะเล่าเรื่องของความรักอย่างสมจริงสมจริง ผิดกับความรักในการ์ตูนโชโจะซึ่งมักเป็นความรักในอุดมคติ การ์ตูนโจะเซอีกกลุ่มหนึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย คล้ายๆ กับการ์ตูนแนวยาโออิ โดยการ์ตูนเหล่านั้นจะมีเนื้อหาสมจริงสมจังกว่า และกล้าตีพิมพ์ที่เปิดเผยส่วนสัดมากกว่า ตัวอย่างเช่น นานะ

บิโชโจะ (び少女,bishōjo): (ภาษาญีปุ่นหมายความว่า "เด็กสาวหน้าตาดี") อะนิเมะและมังงะที่มีตัวละครหลักเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยงาม เช่น เมจิกไนท์เรย์เอิร์ท 

บิโชเน็น (び少年,bishōnen): (ภาษาญี่ปุ่นหมายความว่า "เด็กหนุ่มหน้าตาดี") อะนิเมะและมังงะที่มีตัวละครหลักเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและท่าทางสง่างาม เช่น ฟูชิกิยูกิ 

เอ็จจิ: มีรากมาจากตัวอักษร "H" ในภาษาญี่ปุ่นหมายว่า "ทะลึ่ง" อะนิเมะและมังงะในแนวนี้จะมีมุขตลกทะลึ่งแบบผู้ใหญ่ และมีภาพวาบหวามแต่ไม่เข้าข่ายอนาจารเป็นจุดขาย ตัวอย่างเช่น บ้านพักอลเวง 

เฮ็นไต (変態 หรือ へんたい,hentai) : (ภาษาญี่ปุ่นหมายความว่า "เบี่ยงเบน" หรือ "ลามก") เป็นคำที่ใช้นอกประเทศญี่ปุ่นสำหรับเรียกอะนิเมะและมังงะที่จัดได้ว่าเป็นสื่อลามกอนาจาร ในประเทศญี่ปุ่นเรียกอะนิมะประเภทนี้ว่า จูฮาจิคินอะนิเมะ"; อะนิเมะสำหรับผู้ใหญ่อายุมากกว่า 18 ปี หรือ อ่านว่า "เอะโระอะนิเมะ"; มาจาก "erotic anime" แปลว่า "อะนิเมะที่กระตุ้นความรู้สึกทางเพศ ตัวอย่างเช่น ลาบลูเกิร์ล Desire เป็นต้น

โคโดโมมูเกะ (子供向け,Kodomomuke) : อะนิเมะสำหรับเด็ก มีกลุ่มเป้าหมายเป็นเด็กปฐมวัย ตัวอย่างเช่น โดราเอมอน

เมะกะ (めが,mega): อะนิเมะที่มีหุ่นยนต์ยักษ์ เช่น โมบิลสูทกันดั้ม 

มะโฮโชโจะ (魔法少女,mahō shōjo): แนวย่อยหนึ่งของอะนิเมะและมังงะแนวโชโจะ มีตัวละครหลักเป็นเด็กผู้หญิงที่มีพลังวิเศษอย่างไดอย่างหนึ่ง เช่น การ์ดแคปเตอร์ซากุระ 

มะโฮโชเน็น (魔法少年,mahō shōnen): เหมือนแนวมะโฮโชโจะ แต่ตัวเอกเป็นผู้ชาย เช่น ดี.เอ็น.แองเจิล 

โชโจะไอ/yuri: อะนิเมะและมังงะเน้นความรักร่วมเพศระหว่างผู้หญิง เช่น สตรอเบอรีพานิก 

โชเน็นไอ/yaoi: อะนิเมะและมังงะเน้นความรักร่วมเพศระหว่างผู้ชาย เช่น กราวิเทชัน 

----------------------------------------------------------------------------------------------

ก็ได้ทั้งประเภทและความรู้เกี่ยวกับการ์ตูนประเภทนั้นๆด้วยนะคะ โดยส่วนตัวแล้วจะชอบมังงะมากกว่าการดูอนิเมะเพราะมันรู้สึกว่ามังงะเป็นต้นแบบของการทำอนิเมะ อย่างบางเรื่องอ่านมังงะแล้วรู้สึกชอบก็เลยลองตามไปดูอนิเมะ พอไปดูมันรู้สึกว่าตัดบางตอนออก เปลี่ยนเนื้อหาหรือไม่ก็ ทำออกมาไม่ดีเท่ามังงะ เลยชอบที่จะอ่านเป็นมังงะมากกว่าการดูอนิเมะ(อันนี้ก็แล้วแต่คนนะคะอันนี้ความคิดเห็นส่วนตัวคะ)หวังว่าหลายๆคนจะชอบนะคะ
ทีมา:
http://www.marumura.com/entertainment/?id=3484